Terapia czaszkowo- krzyżowa u niemowląt i dzieci

Kości czaszki noworodka podczas porodu są podatne na zniekształcenia. Długi poród może doprowadzić do przebodźcowania dziecka i powodować drażliwość, nerwowość, problemy z samoregulacją, niepokój. Najbardziej na tego typu uraz narażona jest podstawa czaszki która warunkuje rozwój mózgoczaszki oraz pierwszy krąg szyjny. Ten uraz prowadzi do napięcia otworu szyjnego. Przez ten otwór przechodzą trzy nerwy czaszkowe (IX,X,XI)

Dysfunkcja nerwu błędnego (X czaszkowego) prowadzi do napięć w narządach unerwionych przez ten nerw. Noworodki z tą dysfunkcją mają problemy z kolkami, refluksem i napięciem w obrębie narządów wewnętrznych. Dysfunkcja nerwu XI dodatkowego unerwiającego mięsień czworoboczny i mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy prowadzi do napięć tych mięśni (asymetria głowy i szyi, kręcz szyi). Nerw językowo- gardłowy jest odpowiedzialny za odruch ssania, połykania. Jego dysfunkcja prowadzi do upośledzenia tych funkcji. 

Zbyt duże napięcie przepony miednicy mniejszej ma wpływ na wypróżnianie noworodka. Ważnym punktem terapii jest praca z oddechem noworodka. Dzięki pracy na przeponie oddechowej wpływa się na funkcje oddechowe. Zmniejszając napięcie wewnątrz piersiowe i zwiększając objętość jamy klatki piersiowej. 

Napięcie przepony może mieć powiązania z dysfunkcją wątroby i pęcherzyka żółciowego, niestrawnościami, jelitem drażliwym, zarzucaniem treści pokarmowej, astmą, napięciem w obrębie bioder i ciągłym napięciem emocjonalnym i drażliwością. 

Kolejnym ważnym punktem terapii jest korekta podstawy czaszki, opony rdzeniowej, szwów czaszkowych, kości twarzoczaszki, stawu skroniowo – żuchowowego. Na pierwszej wizycie dokonuje się oceny i korekty ruchomości podstawy czaszki, dekompresję kości potylicznych, reguluje kość krzyżową , przeponę miednicy mniejszej , oddechową i dna jamy ustnej. Podczas terapii polegającej na delikatnym masażu kości krzyżowej doprowadza się do regulacji tych struktur.

Terapia rozluźniania powięziowego

Organizm ludzki posiada wewnętrzny mechanizm samoregulacji w skład którego wchodzi też system powięzi. Zbudowany jest on z tkanki łącznej i tworzy coś w rodzaju „drugiego szkieletu”. Porównać go można też do siatki, która otacza mięśnie, więzadła, organy wewnętrzne, naczynia krwionośne, naczynia limfatyczne, i tkankę nerwową. Właściwie nie ma w naszym organizmie komórek, które nie są objęte powięziami. W wyniku urazów, zapaleń, nieprawidłowej postawy ciała i gwałtownych skurczów struktura powięzi napina się. 

Brak równowagi w jej obrębie może zaś zapoczątkować występowanie patologicznych zmian tkanek i całych narządów. Ponadto, występujące miejscowo napięcia powięzi mogą ulec przemieszczeniu w obrębie całego organizmu. Ta właściwość powięzi powoduje, że nawet wykonanie prac dentystycznych może w efekcie doprowadzić do przesunięcia kręgów czy rotacji miednicy. Należy przypuszczać, że w czasie powstania urazu w centralnym układzie nerwowym tworzy się pamięciowy wzorzec bólowy. 

Rozluźnianie powięziowo-mięśniowe jest nową formą nieinwazyjnej terapii, której działanie obejmuje wszystkie organy, nerwy, naczynia, mięśnie i kości. Daje nam ono możliwość usunięcia napięć w strukturze powięzi i przywrócenia równowagi w organizmie.

I tak na przykład technika delikatnego pociągania (tzw. trakcji) w celu zlikwidowania ograniczeń i napięć powięzi aktywizuje reakcji naczyniowo-ruchowe poprawiając krążenie, wzmacniając procesy oczyszczania z toksycznych produktów przemiany materii w danym rejonie ciała a także przywracając tkance miękkiej wrażliwość na bodźce zewnętrzne bez uruchamiania pamięci bólowej. 

Ręce terapeuty uwalniają też napięcie mięśni, co jest wynikiem zmiany polaryzacji chorego miejsca. To z kolei przywraca równowagę trójprzestrzennej struktury powięzionej, co warunkuje prawidłową adaptację postawy ciała do siły ciężkości.
 
Terapia polega na delikatnych manipulacjach w obrębie napiętych tkanek. Jest terapią wspomagającą do terapii czaszkowo-krzyżowej. Po znalezieniu napięcia powięzi lub blokady terapeuta przesuwa dłonie w jej kierunku delikatnie uciskając. Na początku rozluźni a się elastyczny a następnie kolagenowy element powięzi. Ucisk jest bardzo delikatny. 

Głębokie rozluźnienie potrzebuje 2-5 minut. Terapeuta podążą za ruchem tkanki aż do uzyskania poczucia rozluźnienia. Rozluźnienie tkanki jest wyraźnie odczuwalne przez pacjenta. W rozluźnieniu tkanki zaangażowane są różne czynniki takie jak: zmniejszenie naprężenia mięśni, plastyczność tkanki, wrażenie zwiększonego przepływu płynów, ciepła poprzez tkanki poddawane terapii. Pojawia się puls terapeutyczny, który świadczy o rozpoczęciu procesu samo naprawczego.